#188/365 Labels op lades

Er blijven steeds wat dingetjes op mijn bureau liggen. Dingetjes, waarvan ik zeker weet dat ze ergens  in een van deze lades horen. Het vervelende is dat ik steeds maar een vaag idee heb'in 'welk' laatje het nou hoort. En dan gaat het als volgt: ik zit dan met het ding in kwestie op mijn knieën voor het kastje en trek een la na de ander open, om de goede opbergplek te vinden. Als ik hetzelfde ding een halfuur later weer nodig heb, dan weet ik alwéér niet meer welke la ik moet hebben. (Needless to say dat ik ook erg slecht ben in memory, en dat de kinderen regelmatig gehakt van mij maken... (-: ).

Hoe dan ook: deze ladedans - of laten we het 'ladedansvrees' noemen - weerhoudt mij er kennelijk van om een deel van mijn kantoordingetjes na gebruik direct weer keurig netjes op te bergen. Bepáálde dingetjes dan: lijm, scharen en postkaarten zijn geen probleem, die zitten in de andere ladekast, waar de lades gelabeld zijn. Dat ga ik met deze lades dus ook doen.

Ik pak mijn vriendin, de labellmaker uit de (gelabelde) la (had haar meteen!) en ik trek wat lades open om te kijken wat waar zit. Stempels en ponzen zijn op grote schaal in verkeerde lades terecht gekomen. En kijk, dáár zijn de nietjes, ik wíst dat ik nog een paar dozen had. En kijk, er wáren dus nog elastiekjes. Die had ik inmiddels al nieuw gekocht...

Na de eerste zes lades raakt mijn labeltape op. Maar - korte check in de la die met 'labelmaker' gelabeld is (en dat in beide betekenissen van het  woord) - en, ja hoor: ik heb een reserve-kassette klaarliggen. Mooi.

Ik hoop dat ik met deze actie weer een  gevoelige opruimdrempel heb weggenomen. En nu kunnen eindelijk mijn visitekaarten weer terug naar hun vriendjes.

En de kapotte la moet ik ook gauw eens lijmen...

P.S.: Moeders wasmachine is inmiddels gearriveerd en geinstalleerd. Beetje roestig geval, maar: hij wast! Ik ben al bijna door mijn wasbergen heen, die zich hier al hafden opgestapeld.