Samen met de wasmachine van mijn moeder kwamen ook een heleboel dozen onze kant op. Allemaal spullen van mijn moeders zolder, die de Patriarch zonder nader te kijken in dozen heeft gesmeten, zodat ik het hier thuis in alle rust uit kan zoeken. Nou, ik kan jullie vertellen dat ik hier alleminst rustig van wordt. Het huis van mijn moeder is groot, en ze heeft nooit maar dan ook nooit iets weggegooid. Mijn kinderkamer is nog bijna in originele staat. Nou, dan weet je genoeg...
Omdat hier morgen het restafval wordt opgehaald, is dit een gunstig moment om alvast wat uit te zoeken, zegt de Patriarch. Alles waar echt niemand meer iets mee kan, kunnen wij dan namelijk nog mooi in de kliko stoppen. En waar hij gelijk heeft, heeft hij gelijk... Bovendien zijn beide kinderen elders aan het spelen en we hebben mooi weer. Dus ik verzamel alle moed, stroop mijn borst op en maak mijn hemdsmouwen nat (of andersom), en ga aan het werk. Wat ik verwacht? Geen idee. Ik hoop op veel oude vergane lappen, die ik makkelijk weg kan gooien. En misschien nog een paar leuke vintage lapjes die ik wil houden.
|
Hier hebben we de eerste doos. Je ziet het niet op de foto, maar we praten over een dikke vette verhuisdoos waar 80 liter in passen. |
In eerste instantie gaat het leuk. Dat rode kussen is muf en oud. Hup weg. Dat stofje bovenop vindt ik leuk, dus dat hou ik. Het lapje badstof is mooi voor een badjas voor dochter 2. Nog wat oude lappen met het weer erin, die zonder blikken en blozen weg kunnen. Maar dan...
|
Een oud avondtasje. Niet van stof, maar van metaal dat aan elkaar "gemalien-koldert" is |
Van wie was dit tasje? Ik geloof niet van mijn moeder. Het ziet ouder uit. Van mijn Oma misschien. Maar waarvoor heeft zij het gebruikt? Het lijkt mij sterk dat mijn Opa, de dorpsslager, haar meenam in het theater...
|
Schattige babyschoentjes |
Uit dit doosje kwamen schattige leren babyschoentjes, met mooie sierstiksels van het Italiaanse merk: S Marco. Van wie waren die geweest? Ik dacht eerst dat ze van mijn vader waren, maar toen zag ik dat elk schoentje in een plastic-zak zat, waar ook S Marco op staat. Hm, ik denk niet dat ze dat in 1933 al hadden. Waarschijnlijk waren het mijn eerste schoentjes. Het moet haast een cadeau van iemand geweest zijn, want mijn ouders hadden in die tijd niet veel geld.
|
Een hele oude koffer |
En nu wordt het spannend: een hele oude koffer. En op de bijpassende kofferlabel staat: mijn naam!!! Ik kan me het hele koffertje niet meer herinneren. Vol spanning flip ik de oude sloten open. Ze werken gelukkig nog perfect! En wat zit er in de koffer?
|
Nog een koffer!! Wow. |
En gek genoeg kan ik me nu herinneren wat wij met de koffers deden! Mijn zus en ik kregen voor onze jaarlijkse reis naar mijn tante elk een klein koffertje. Daar mochten wij boeken en speeltjes en favourite knuffels in doen zodat wij ons onderweg niet verveelden. (Ik doe dat met mijn dochters ook - het is leuk om te zien wat zij zo belangrijk vinden dat het mee moet. Met een leuk side-effect: het mag niet meer zijn dan in het koffertje past. Dus het blijft altijd binnen de perken ☺).
Maar ik verwacht niet dat nog oude speeltjes in de koffer zitten. Maar wat er wel in zit had ik nevernooit verwacht:
|
Mijn oude doopsjurk. Nou ja! |
|
Met daarbij in papier gewikkeld: blauw lint, en in het papieren zakje: blauwe bloemetjes, voor een jongetje |
Waar komt dit doopsjurkje vandaan? Heeft mijn moeder het zelf gemaakt? Of kreeg ze het van mijn tante?
Nou, en zo gaat het nog een hele tijd door:
|
een oude petticoat - van wie was die? |
|
Een hele oude onderbroek. Bizar om dat nu te zien, maar dat hebben ze vroeger echt gedragen. Tja, je moest wat in de tijd dat rekbare stoffen en elastiek nog niet waren uitgevonden... En van wie was die geweest? Mijn oma? |
|
Een heeel oud brilletje. Van mijn opa? |
|
Een hermelijn - Zelfs met een soort wasknijper onder het koppie, waarmee je hem vastklemt, en het lijkt alsof het beestje zichzelf bijt. Die komt zeker en vast van mijn Oma. Ik denk dat ie het goed gaat doen in de verkleedkist van mijn kinderen... Ja, ik weet het wel zeker! |
|
Dit wonderlijke geval moet ik even nader bestuderen, voordat ik snapte wat het moest voorstellen: Een oude badmuts, met een grijs bolletje wol aan vastgenaaid, en heel veel losse grijze draden die aan de voorkant waren vastgenaaid. Dit moest een pruik voorstellen. Voor een of andere voorstelling of voor een grap. Maar er zal niemand meer zijn die mij nog kan vertellen wat precies. |
|
Dit gaat allemaal weg |
|
Maar de Patriarch heeft al doos 2 klaargezet. |
Ondertussen stapelen zich stoffen voor de wasmachine. Gouwe ouwe, maar ook een paar waar ik nog een herinnering aan wil hebben. We hadden vroeger hele typische gordijnen... Daar moet ik iets voor verzinnen. Maar eerst verder met de volgende doos. Heel wat bolletjes ouwe wol en begonnen breisels gaan direct in de kliko. Gelukkig, die waren makkelijk. Zware linnenstoffen, waar het weer in zit. Weg ermee. Maar ook hier komen nog nostalgische dingen uit:
|
Slabbetjes uit mijn kindertijd. |
|
Een oude kussensloop van een heel fijn soort linnen wat vast heel duur was. |
|
er zitten bijzondere knopen op: Zelfgemaakt van een ringetje, dat aan de achterkant met stof overtrokken is, en aan de bovenkant uit gesponnen draden bestaat. Dat heb ik nooit eerder gezien. |
En dan iets hilarisch: Een plasticzak vol met sokken. Ik kijk nog eens en begin hard te lachen: Dit is de "eenzame sokken-tas" van mijn moeder. Zij had dus ook al zo'n tas. Maar met het verschil dat ik de sokken die ik niet meer kan matchen op een gegeven moment weggooi.
|
Deze alleenstaande sokken hebben ca. 35 jaar op moeders zolder gelegen!! (Ik zei toch dat ze nooit wat weggooit!) |
Aan het lichtblauwe sokje bovenop kan ik me zelfs nog herinneren. Ik bekijk de onderkant...
|
...hij is ooit een keer gestopt!! |
Ik kijk nog eens naar de maat... reken uit hoe oud ik op dat moment was... Ja, geen twijfel, die sok heb ik zelf gestopt. In die tijd had ik het sokkenstoppen al overgenomen van mijn moeder.
Haha, ik voel me net een historicus. Of een archeoloog.
|
Een oude kapotte zakdoek vol met gaten en vlekken. Waarom hebben ze dat in vredes naam nog bewaard? |
|
of andersom: waarom werd dit lieve knuffeltje (van mijn zus) niet wat eerbiediger bewaard? |
En zo gaat het door: inmiddels groeit de stapel van "kan ik niet wegdoen stoffen", en ook het besef dat er een goede kans is dat ik naar afloop van het 365 dagen project meer spullen in huis heb dan voorheen. Zucht.
|
En wat is dit? |
|
Ach kijk, het onderjurkje van de doopsjurk in jongetjeskleuren. |
Als er binnenkort nog iemand in de familie gedoopt moet worden, en hij of zij weet niet wat ie aanmoet, dan kan diegene zich bij mij melden.
Naar schatting gingen van de in totaal 4 dozen de hoeveelheid van 3 dozen weg. De rest ligt nu voor de wasmachine, en hangt over stoelen. Leuke stofjes, beddengoed, gordijnen, kant, lint, het matrozenpakje van mijn vader. Veel leuk spul, en veel daarvan mag niet weg. Maar ik heb een idee... Meer daarover morgen.