#224/365 Keukenla en keukenvakken

Vandaag is deze keukenla aan de beurt. Hier horen alle dingen te staan die wij dagelijks nodig hebben: Rijstewafels, beschuit, matses, cruesli, koffie, completa, honing, pindakaas, suikerklontjes. En ook de snijplankjes staan hier. Maar er staan ook heel veel tandenpoetsspullen. De tandenborstels etc. staan sinds kort OP het aanrecht. De patriarch vindt het maar niks - maar het is wel een veel handigere plek: het tandenpoetsen wordt zowat niet meer vergeten! 

Misschien past het een en ander dat in deze vakken staat ook wel in de la, nadat alle overbodige spullen verwijdert zijn? En wellicht kan ik de broodtrommels dan nog wat beter organiseren?

Eerst eens alles eruithalen. De kruimels tonen aan dat dit een heel populaire la is... Met de stofzuiger de ergste kruimels eruit... doekje erdoorheen

Voila, ik kan 'm weer vullen...

Maar eerst ga ik nog een handigheidje bedenken voor de snijplankjes. Als er een paar snijplankjes uit zijn dan schieten zij onder de verdeelstang door. Heel vervelend. Dus ik maak een geimproviseerd antislip-matje: Ik heb een keukendoek gepakt. Het keukenpapier vouw ik dubbel en plak het samen. Met plakband improviseer ik een tweezijdig plakband (rondje plakken met de plakkant naar buiten).  Dit plak ik met de plakbandrondjes naar beneden op de plek waar de snijplankjes moeten komen te staan. Simpler kan niet. Maar het werkt ☺

Alle overbodige tandenpoetsspullen verhuizen naar boven. Daar heb ik in de "tower of beauty" een prachtig laatje voor. En kijk nou: nu past de ontbijtkoek er ook bij. En de rietjes. 

Dat geeft weer ruimte in de vakjes. (De 2e foto is van de bovenste twee vakjes, die je hier ziet) . De twee vakken zijn nu vrij van etenswaren. Ik pak twee blauwe bakken (die zijn vrijgekomen toen de Patriarch de mandjes omwisselde in de bijkeuken). In de bovenste zitten nu alle kleine fruit- en snack-bakjes, in de onderste bak zitten de broodtrommels. Er zijn natuurlijk nu een aantal trommels "in omloop", maar ook die gaan erin passen. Het ziet alweer een heel stuk rustiger uit! Met het bijkomend effect: de kinderen kunnen nu veel makkelijker een rietje pakken - en hoeven niet meer op het aanrecht te klimmen. 

#223/365 Leuke documentaire "Overal Spullen"

Op de blog van ontrommelen zag ik een link naar een fascinerende documentaire: Een jonge vrouw, moeder van een kind van 1,5 schrikt van de hoeveelheid spullen die zich in haar huis hebben opgehoopt. Natuurlijk zit ik als als opruimer op het puntje van mijn stoel.

De jonge vrouw heet Judith van der Leeuw, en ze neemt het besluit om te tellen hoeveel dingen zij eigenlijk heeft. En ze maakt er tegelijkertijd een documentaire over. Het blijkt in huis niet te kunnen, dus ze verhuist alles wat zij heeft naar een loods, en spreid alles op de grond uit en brengt in kaart wat zij heeft. Dat doet zij grondig.  Elk nog zo klein ding wordt voorzien van een nummersticker. Zelfs de kerstboomhangers en de paperclips. Alles wordt op de vloer uitgebreid en in kaart gebracht. Terwijl zij probeert haar hoofd om het feit te wikkelen dat zij van een groot deel van de spullen nog niet eens weet hoe zij in haar huis terecht zijn gekomen gaat zij op onderzoek uit hoe het komt dat mensen tegenwoordig zoveel spullen (nodig) hebben. Ze leest boeken over het onderwerp en interviewt diverse deskundige, die fijntjes uit de doeken doen dat de consumptiedrang wordt aangewakkerd door de economie: Er worden verlangens gewekt en behoeftes gecreeerd, om de mensen zo ver te krijgen om nieuwe dingen aan te schaffen. Tegelijkertijd worden apparaten expres zo gebouwd dat zij maar een beperkte tijd meegaan en vervolgens niet meer te repareren zijn. Printers worden zelfs zo geprogrammeerd dat zij na een bepaald aantal prints stukgaan. Heel veel van Judiths spullen zijn zelfs stuk, incompleet, lelijk of dysfunctioneel. En toch maalt zij er niet over om ze weg te doen. En ondertussen telt en stickert zij maar door. Zij is wel zuinig moet ik zeggen. Ik gooi ook niet gauw iets weg, maar een toetsenbord met kapotte toetsen en een stofzuiger die nog maar met plakband aan elkaar hangt zou zelfs ik niet bewaren.

De hele film door wachtte ik met smart op het moment dat zij begint spullen weg te doen. Dat zij zegt: en nu is het klaar: 15 handoeken zijn genoeg, ik doe er 30 weg... dat soort werk. Maar het moment komt niet. De spullen blijven maar liggen in de loods. Alles komt onder een laag stof te zitten, sommige dingen gaan zelfs stuk. Ondertussen slapen zij op geleende matrassen in een leeg huis. Als ik de lege ruimtes zie denk ik: maak gebruik van deze unieke kans: knap de vloeren op en ga de boel schilderen. Maar nee. Ze koopt een nieuw boek over het fenomeen "blijven kopen". Uiteindelijk betrapt ze zichzelf erbij dat zij op een moment dat zij zich ziek en zielig voelt als magnetisch aangetrokken naar de Hema loopt om bestek en schuursponsjes te kopen. Terwijl eerder te zien was dat zij al genoeg bestek had voor een heel weeshuis. Ze had alleen even naar de loods moeten lopen om het op te halen... Het gaat dus niet altijd om het "iets nodig hebben" of  "denken iets nodig te hebben". Het gaat vaak alleen om troost.

Judith weet de vinger heel goed  op de zere plek te leggen. Ik zou dolgraag een vervolg van deze documentaire zien. Heeft zij de kapotte stofzuiger en de rammelende koelkast uiteindelijk weggedaan? Heeft zij nu minder spullen?

Maar misschien wil ik nog liever zien wat voor een film zij zou maken over een soortgelijk thema, dat mij al een tijdje aan het hart ligt: Het feit dat steeds meer mensen kampen met overgewicht en serieuze gezondheidsklachten omdat zij teveel eten. Maar tegelijkertijd zijn elders op de wereld voedseltechnici bezig om voedsel te ontwikkelen met als enig doel om er zoveel mogelijk van te verkopen. Ze gaan eindeloos aan  smaakcombinaties sleutelen, totdat het eten zo verslavend en tegelijkertijd zo weinig verzadigend is dat mensen maar door blijven eten. (zie boek: Laat je niet volvreten van Kessler & Kessler).

Bij (teveel) eten begint het ook vaak met troost. Net zoals het zogenoemde "funshopping" ook veel troostshopping is. En het goed gevoel verdwijnt heel snel. En het wordt gevolgd door spijt en buikpijn. Het vervelende is dat je met je verstand wel weet dat je het anders wil. Maar als je verslaafd bent, dan is je zelfbeheersing foetsie. In ieder geval op de lange termijn.

Eet- en koopverslaving: er is onmiskenbaar een link. Ik zag zelfs een verbijsterende overeenkomst met een eetstoornis. In een van de reacties op de website van Judith van der Leeuw vraagt iemand zich hardop af, hoezo hij of zij steeds spullen koopt, - om ze vervolgens weer weg te gooien. Hij/zij zit dus niet met teveel spullen in huis. Maar heeft wel een probleem. Dit lijkt toch wel heel erg op het ziektebeeld boulimia... Ook hier heeft iemand een eetverslaving - maar eentje die niet tot overgewicht lijdt. Frappant!

Je wordt gewoon manipuleerd, verslaafd gemaakt  - voor economische winst. Als je het nuchter bekijkt - waanzin.

http://www.uitzendinggemist.nl/programmas/8003-overal-spullen     of probeer deze link:

http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1206453

#222/365 Uitstelgedrag...

Vandaag stond op het programma dat ik me over de belastingshit ging buigen. En dan ook niks anders ging doen tot dat ik die shit papieren hiervoor helemaal op orde heb.

Maar ja, ik ben een diplomuitsteller. Dus heb ik eerst eens de vaatwasser uitgeruimd. En de wasmachine aangezet. De benedenverdieping gestofzuigd. Alle bedden verschoont. De ramen gezeemd. De kinderkamers opgeruimd. Boven gestofzuigd. En dan viel me niks meer in. Behalve het hoekje naast het bed, dat weer behoorlijk dichtgerommeld was. Nou, nu niet meer. ☺

allemaal troepjes...

en weer netjes...!

En toen was het weer tijd om de kinderen op te halen. Morgen weer een dag. Kijken wat ik dan verzin om de belasting uit te stellen... (zucht).

Maar nu eerst eens kijken wat de koningin ons wil vertellen. Als maar de koninginnedag intact blijft...

#221/365 Broodtrommels uitgezocht

We hebben iets nieuws ingevoerd! Geinspireerd door iets dat ik in het boek "Dromen, durven, doen" van Ben Tiggelaar heb gelezen hebben wij een puntensysteem ingevoerd. Beloningspunten voor de kinderen welteverstaan. Het stond me al een tijdje tegen hoe de dingen zich hier in huis ontwikkeld hadden. 

Ongeacht welk verzoek of welke vriendelijke herinnering aan kleine taken, aan doodnormale zich dagelijks  herhalende handelingen (die eigenlijk allang ingesleten horen te zijn) - of gewoon goed fatsoen - werden beantwoord met luid protest: Waarom ik? Waarom dit? Waarom nu? of ze maken een langgerekt geluid waarvan ik niet weet hoe ik het op moet schrijven ÆÆÆÆôôôôôuuuuuu - zoiets. Vrij vertaald betekent het: je gaat op mijn zenuwen. Nou, ik was het knap zat dat de dames bij thuiskomst hun rugtassen, schoenen, jassen en dassen ergens van zich afgooiden. Of opstaan van tafel en direct weer met de neus in de boeken. Tafel afruimen kan moeders toch doen? Immers ze heeft ook al zelf de boodschappen gedaan, het eten klaargemaakt, de afwasmachine uitgeruimd en de tafel gedekt. Nou, dan kan ze toch gelijk weer afruimen, de tafel afnemen en de afwasmachine weer vullen. Ze moet immers straks toch nog het fornuis schoonmaken en de boterhammen voor de volgende dag smeren. Kan ze dat ook gelijk doen. 

Nou, en ga zo maar door. Muziek oefenen "ÆÆÆÆôôôôôuuuuuu", tandenpoetsen "doe ik strahaks", douchen "doe ik mohorgen", hang je jas op "waarom moet ik dat doen? Zus heeft het ook niet gedaan!",  ruim je knutselspullen op "ÆÆÆÆôôôôôuuuuuu", kom, we gaan beginnen aan je spreekbeurt "niet nuhuuuu"wil je me even de kaasschaaf aangeven? "waarom moet IK altijd ALLES doen????" (paaardon?). Nog even en het is hier compleet Hotel Mama... over een paar jaar zijn de dames hormoongestuurde pubers en ben ik te laat met al mijn goede raad, en  eindigt het ermee (let op: nu komt mijn schrikbeeld) dat ik straks 2 primadonnas volwassenen aflever die in het studentenhuis worden uitgelachen omdat ze nog geen aardappel kunnen schillen. 

En toen kwam het boek van Ben Tiggelaar in beeld. Eerlijk gezegd: ik verwachtte er niks niet veel van. Het zoveelste zelfhulpboek met een flinterdunne boodschap, uitgewalst op vele pagina's... dat soort werk. Maar tot mijn verbazing heeft hij een punt: als je ergens een beloning tegenover stelt - en dan liefst eentje waar je meteen iets aan hebt - dan beginnen dingen te werken. (Vandaar ook mijn haakproject-idee. Zie mijn vorige blog). Onder andere werd ook over een puntensysteem voor kinderen gerept, dat ontzettend goed schijnt te werken. 

Nou, en nu krijgen de kinderen punten voor "vanzelf tandenpoetsen" en "om 20.00 uur op bed liggen", "jas ophangen", "nagels knippen zonder piepen" etc. etc. Die punten kunnen zij inruilen voor TV tijd, bioscoopbezoek, thuis samen met z'n allen een film kijken mét popcorn of met de hele familie spelletjes spelen. Met het leuke sideeffect dat de quality time met de kinderen dan voorgaat. Moeten wij onze dingen even laten liggen, want de kinderen hebben er nu immers recht op. Win Win op alle fronten!

Interessant is dat ze nog niet zo veel TV tijd hebben "gekocht". Ze krijgen namelijk ook punten voor "hele dag niet TV gekeken". ☺☺☺  

De werking was frappant: Ze buitelden over elkaar heen om taakjes te mogen doen. Dochter 2 die mij met gevouwen armen kordaat mede deelt dat ik meteen moet stoppen met de vaatwasser leeg te ruimen. Verontwaardigt voegt zij eraan toe: "Ik kan hiermee punten verdienen, Mama!" En dochter 1 die meldt dat de woonkamer best nog een tweede keer opgeruimd kon worden. (Huh?)

En vandaag bedacht dochter 1 dus dat zij de broodtrommels wil gaan ordenen. Ze pasten al een tijdje niet meer in de doos die ik hiervoor had bekleed. Voor de voorfoto was ik al te laat.

Dit zat er allemaal in

Nu past weer bijna alles in de doos.

Twee fruitbakjes staan nog in het bovenste vak. De rest past.

En wat een rare dingen er uit de doos kwamen. Potloden, deksels van hele andere potjes... Nu is alles weer op z'n plek. En ik noteer trots 2 punten voor dochter 1.

Morgen ga ik nog wat meer leuke beloningen voor de kinderen bedenken. Bij voorkeur niet-financiele. Want als wij voortaan elke week met z'n allen naar de bioscoop gaan (wat op zich natuurlijk niet erg is) dan kost dat ongeveer evenveel als een ochtend per week een schoonmaakster... Dus de benodigde punten voor bioscoopbezoek hebben wij alvast omhooggegooid.  

Iemand nog tips voor kleine verrassende low-budget beloningen?

#220/365 ... de zon schijnt in de keuken...

Ik wou net schrijven: "... de schoonmaakactie begon ermee dat er wat zonnestralen in de keuken schenen, waardoor ik ineens een stoflaag onder de fruitschaal zag...". Toen realiseerde ik me dat ik dat al vaker heb geschreven. ik bedoel: dat de zon de schuld kreeg de trigger was van een grondigere schoonmaakactiviteit in de keuken.

Welbeschouwd zijn er eigenlijk 3 situaties die mij altijd probleemloos tot actie brengen:

a) de voorjaarszon
b) er komt bezoek
c) ik kan er een andere (nog vervelendere) taak mee uitstellen.

Hm, kunnen we dit op de een of andere manier omvormen tot hulpbronnen? Bijvoorbeeld: vaker mensen uitnodigen, zorgen voor beter licht in de keuken... en eindelijk besluiten om altijd 's ochtends gelijk met de allervervelendste taak te beginnen. Nou, hier moet ik nog eens over nadenken.

Anyway, dankzij de zon heb ik vandaag de keuken aangepakt. Eigenlijk wou ik alleen even het aanrecht doen: Het boven al genoemde stoflaagje, en de spetters aan de muren, en moet er eigenlijk zoveel op het aanrecht staan?

zo zag het eruit voordat ik begon.

Eerst eens alles weghalen, de oppervlakte, de muren schoonschrobben...

Ik heb net in een boek gelezen dat je jezelf eigenlijk altijd iets leuks in het vooruitzicht moet stellen. Soort van zelfbeloningssysteem. Ik besluit dat het geen kwaad kan om dat eens uit te proberen: Als ik 35 minuten strak doorgewerkt heb in de keuken, dan mag ik van mezelf een toertje haken aan mijn nieuw haakproject:

Dit moet een tasje worden

Dan heb ik vandaag toch nog een toertje gehaakt. Want langer dan een goed half uur denk ik niet nodig te hebben voor het aanrecht.

Maar toen ik klaar was met het aanrecht, heb ik ook nog alle kastdeurtjes afgenomen. En het fornuis mag ook weer een keertje grondig. De afzuigkap is ook weer een beetje stoffig... Nou, voordat ik het weet heb ik het allemaal schoon en kijk ik kritisch naar het rooster. Die mag ook even in het sop. Het duurt volle 10 minuten voordat ik die heb ontvet!

In een van de open vakjes zie ik dit flesje: het is een decoratief olie en azijn-setje. Alleen momenteel niet bepaald decoratief met zo/n dik stof- en kleeflaagje... Kijken of ik dat nog weer er vanaf krijg.... 

ja hoor, Dreft maakt het mogelijk: dit is al veel beter

ik zet hem weer in elkaar...

mooi gezicht, toch?

Tussendoor was de afwasmachine klaar. Nou mooi, ruim ik die even uit, en dan ga ik verder.

Hm, als ik de bestekla zo bekijk... die mag ook weer eens uitgemest. En ontkruimelt. 

Zoveel kruimels. Zouden er ook kruimels onder de ladeinzet zijn? Ja dus...

beter!

De berenlepeltjes kan ik onderhand niet meer zien - en ik mag ze ook niet meer aan volwassenen aanbieden.
En met die ienie mini lepeltjes ben ik eigenlijk ook klaar: Ze horen eigenlijk bij inie minie kopjes. In onze mokken verdwijnen ze min of meer. Het is wachten tot de eerste gast in een van die lepeltjes gaat stikken. Voorlopig ga ik ze bundelen en elders opbergen. 

De eetstokjes en de clip horen in een andere la

Namelijk deze... jeetje...
Hemdsmouwen omhoog en door. 

Kijk, zo is het beter! Veel beter!

Tussendoor kwam ik nog wat pakken tegen die in het "bakvak" thuishoren. Maar "bakvak" was supervol: Dus heb ik snel twee aangebroken pakken bloem samengevoegd, en van twee halve flessen stroop weer eentje gemaakt. De basterd-suiker weer bijgevult... En voila, alles weer overzichtelijk en alles paste er weer makkelijk in.

Beetje jif doet wonderen voor de spoelbak. Ben bijna klaar...

Ware het niet dat mijn blik op de koelkast viel... "Nee", probeer ik nog even streng tegen mezelf te zijn. "We zijn met het aanrecht bezig, en met niks anders." Maar het was al te laat.

ik haal alles van de koelkast af, en verplaats het in het crisiskrat (zie vorige blogposts) - dat zoek ik een andere keer uit! 

 Aan de zijkant van de koelkast zit nog steeds het beschermplastic. Die hebben we op de een of ander manier nooit er vanaf gehaald. Nou, doe ik het toch nu even...

...maar dat valt vies tegen. Het plastic is zowat vergaan, en laat zich er alleen in kleine plukjes ervanaf krabben. 

alleen een paar foto's mochten blijven
En aan de zijkant ga ik een andere keer verderkrabben... Het meeste van het zichtbare deel is er iig vanaf. 

Eindresultaat

Nog even dweilen. Alles weer terugzetten, theedoeken in de was. Klaar. Uiteindelijk was ik 3,5 uur bezig geweest! Tussendoor heeft mijn wekkertje heeft 4 keer gerinkeld, en ik heb 4 toeren gehaakt.

Toen de patriarch 's avonds naar huis kwam vroeg ik hem of hij kon zien wat ik die dag had aangepakt. Hij zag het niet. Ik wees discreet naar de koelkast. Geen reactie. Ik liet het olie-azijn setje zien: Er kwam een vaag gebrom als antwoord, waarvan ik alleen het woord "wegflikkeren" kon verstaan.

Nou, zoveel over waardering voor schoonmaakwerkzaamheden... )-:

#219/365 15 dingetjes uit de bijkeuken opruimen en een idee voor sportkleding

Het is aller- aller-hoogste tijd om de bijkeuken weer eens te doen... Wat is het toch ongelofelijk moeilijk om dit netjes te houden. Of andersom: als een iemand er een keer iets "dumpt" dan komt er als vanzelf een hele hoop rotzooi bij....

verschrikking hoog 3... whooooaa

Hoe pak ik dit in vredes naam aan...? Nou, een blik op de klok... helemaal netjes krijg ik het vandaag niet meer. Als ik nou zeg, dat ik gewoon 15 dingen weghaal en op hun eigen plek terugleg... Gewoon 15 dingetjes, niet meer. En de rest een beetje rechttrekken. Dat zou toch dan een beetje een verschil maken?

Ik begin met de schoenen-spray. Drie bussen staan ervan. Daar hadden we toch een plank voor. Ik graaf de paardrijspullen van dochter twee uit. Een reistas vol: helm, laarzen... Allemaal heel volumineus. Dat mag allemaal bij haar onderin de kledingkast staan. Huppekee. Ik ben bij vier. Nu de box met de oude gordijnen uit mijn moeders huis. Een heel typisch patroon... ik knip een paar stukken uit. Die ga ik in het herinneringsalbum plakken. Dochter twee vraagt of zij een stuk mag. Prima: alsjeblieft kind. Doe maar in de verkleedkist. Prachtig als sluier. De rest van het gordijn gaat in de kliko. De box is leeg, en ik stapel hem op de andere boxen. Vijf. Twee fietshelmen en een overpot. Makkelijk. Die gaan in de schuur. Zes, zeven, acht. Een stapeltje dozen dozen. Hm. Eentje mag direct in mijn voorraadkast. De anderen hebben een handig formaat en gaan in de schuur. Een plasticzak vol met ongebruikt vuurwerk. Er zit al een stikker op: kerstdoos. Mooi. Mag de patriarch straks meenemen naar zolder. Hij ging toch de schaatsen halen... Een grote zeer stevige plasticzak. Handig. Een of ander kerstdingetje heeft hierin gezeten. Ik kijk nog eens. Hij heeft gaten. Weg ermee. Ook het tafelzeil kan weg. Ik kom nog een paar fietsdingen tegen. Ook naar de schuur. 

Een tas met gymnastiekkleren... Inmiddels heb ik een grote reistas gevuld met allemaal verschillende soorten sportkleren. Dat kan zo eerst eens naar boven. Binnenkort maar eens een stel gymtassen gaan naaien. Voor elk kind en elk soort sport een. Dan gaan de sportkleren als ze weer droog zijn van de lijn direct in de hiervoor bedoelde tas. Die gedachte bevalt mij: die hysterische zoektochten 5 minuten voordat we moeten vertrekken... Verschrikkelijk. Toen de dames nog op zwemles zaten deed ik dat ook altijd. Helemaal perfect. Je grijpt nooit mis. 

Beter... veel beter!

En terwijl ik het vogelvoer bij elkaar schud (joepieh, het past), en nog een paar dingen richting atelier sleep realiseer ik me, dat ik de tel kwijt ben. Maar het kan mij eigenlijk niks meer schelen, want inmiddels ziet het er zo uit:

En hoelang heeft dat nou helemaal geduurd...? Een kwartier? Twintig minuten? Nou ja...?! Dat ga ik onthouden. Who is afraid of bijkeukenchaos? Nou, ik niet meer (-:

(Maar ja, het is ook geen papier, he... (-; )

P.S.: Ik heb de foto's nog een keer opnieuw geladen. Ik hoop dat het nu beter te zien is.

#218/365 voorzichtig verder met het papier...

Vandaag moest ik met dochter 2 naar de orthodontist. Maar waar oh waar is het verwijsbriefje van de tandarts... Juist: in het crisis-krat.

Geen tijd om echt verder te sorteren. Maar omdat ik toch aan het wroeten ben gooi ik alles op een stapel waarvan ik in een oogopslag zag dat het weg kan. En kijk eens aan: op het moment dat ik het verwijsbriefje in handen heb is er een stapeltje ontstaan van toch maar weer 1.100 gr ☺ ☺ ☺ Dat is toch weer een succesje... En op Blue Monday - die zich hier eerder gedroeg als Murphy's Monday (Melkpot kapotgevallen op de tegels/kids de hele dag aan het ruzie maken/favourite trui van dochter 2 HELEMAAL onder de inktvlekken...) - is alles mooi meegenomen.

Crisis-krat heeft nu inmiddels geen "berg" meer bovenop. Nou, het gaat niet hard, maar het gaat iig vooruit.

217/365 Verder met het Crisis bureau - administratie goede doel

En ik probeer me verder te worstelen door de opnieuw aangegroeide papieren stapels...

Hier was ik de afgelopen keer geeindigd...

en zo ziet het nu uit... Zoek de verschillen!

Juist: de groene bak is weg! En leeg! Hier zat de administratie in voor het goede doel dat ik beheer. Het was "maar" een stapeltje van 5 cm hoog. Maar het is altijd meer werk dan je denkt: Papieren die moesten worden uitgezocht. Verouderde info weggooien, de rest verdelen over de ordners, en allemaal wel in de goede rubriek... En er moest nog een stapel brieven de deur uit. Normaal stap ik dan op de fiets en breng het rond. Maar ondanks alle vitaminepillen ben ik nog steeds niet over de griep heen. Met name het hoesten bij elke vorm van inspanning... Nou, dan maar de makkelijke weg: overal een postzegel op en huppekee. 

Toen de bodem van de bak was bereikt wou ik al opgelucht adem halen...

Maar ik moest natuurlijk ook nog het ledenbestand bijwerken. In excel. En online. O.k., verder dus. Maar het wachtwoord deed het niet. Wat ik ook probeerde. Dus de helpdesk gebeld, doorverbonden. Een vriendelijke vrouw hielp me verder. En verdraaid. Het wachtwoord - hetzelfde dat ik meedere keren vruchteloos had geprobeerd - deed het ineens wel weer. Nou ja! Zoiets heb ik regelmatig. Mijn theorie: zo gauw de kapotte apparatuur de "voice of the master" hoort, springt alles weer aan. 

Anyway: met dit stapeltje papier heb ik me zowat een hele dag geamuseerd (tussen de was en de afwas enz. enz. door). 

Dus ik hoop dat jullie het verschil zien!

P.S.: Weet iemand wat er met de blogspot app (android) aan de hand is? Ik kan ineens niks meer mobiel posten.

#216/365 Crisis-bureau...

Nou, dit gebeurd er dus met een bureau als:

- de kerst te plotseling komt

- je vervolgens een week op reis bent

- en je gelijk daarna een volle week hebt geamuseerd met griep

... juist: Het bureau slibt dicht. En de periferie gelijk mee. In principe weet ik natuurlijk inmiddels dat het begint mis te gaan, als ik alle papieren in een krat (tas/doos/box...) overhevel. Dat zou het teken moeten zijn om krat (tas/doos/box) weg te leggen en er weer eens voor te gaan zitten. Maar ja - we hebben het over december. En dan tikken de klokken echt anders.

dit was de status quo toen ik begon. 

Ik zet een wekker op twee uur. Eens kijken hoever ik kom...

...twee uur later...

Nou, het is nog lang niet af. Maar het is al veel beter. Het bureau is grondig schoongemaakt. Er staat nu alleen nog maar op, wat ik er wil hebben. Heel veel dingen zijn weer naar hun eigen plek gegaan. En de afvalbak was helemaal vol.

Morgen weer verder!

#215/365 Nieuwe (en handigere) bakjes in de bijkeuken

De invoering van de bakjes in de voorraadkast was een enorme verbetering. Sindsdien heb ik het niet een keer meegemaakt, dat er potten appelmoes of pindakaas op de grond vielen. 

voorraadkast - toen voor het eerst met bakjes onderverdeling

ook in de bovenkastjes - een grote verbetering

Maar nu bedacht de patriarch, dat de bakjes bestwel plaatsverspillend zijn. Hij tikte een heel stel andere bakjes op de kop: 

En het klopt inderdaad. De oude bakjes lopen naar de onderkant toe smal af. En hebben aan de bovenkant ook nog een naar buiten gevouwen rand. 

Het is echt verbijsterend hoeveel meer er in die nieuwe bakjes past.

En hij heeft gelijk goed toegeslagen: Bijna de gehele bijkeuken is nu voorzien van deze handige bakjes (merk: Curver - maar ik heb er geen aandelen, hoor ☺) 

En het ziet er mooi en overzichtelijk uit. Alleen mijn labels willen er nog niet zo goed op blijven zitten. Maar daar verzinnen wij nog iets op...

#214/365 De koelkast is weer aan de beurt...

En het werd hoog tijd om de koelkast weer eens te doen. Even twijfelde ik: Zal ik gaan smokkelen de snelle versie doen? Effe met de stofzuiger en doekje met glassex... klaar? "Nee", besloot ik: de koelkast nu weer eens toe aan een échte beurt. Een tegenstribbelend stemmetje in mijn hoofd riep nog: "ja maar je hebt toch helemaal geen tijd om de hele middag met die koelkast...". Nee, tijd heb ik niet. Maar we weten het inmiddels: tijd moeten we gewoon maken!

Maar hoelang duurt het schoonmaken van de koelkast eigenlijk: Sinds ik erachter ben dat het uit elkaar halen, afwassen er weer in elkaar zetten van de sapmachine amper 6 minuten duurt (!) Ben ik me meer dan ooit ervan bewust dat er een verschil zit tussen "hoe lang iets duurt" en "hoe lang iets 'lijkt' te duren". En bij onaangename klusjes is de "gevoelsduur" vaak veel langer dan de echte duur. 

Ik laat dus een stopwatch meelopen, en ik begin de hele koelkast uit elkaar te halen. Eerst de hele inhoud op tafel. Dan alle rekjes en bakjes en platen eruit en door het sop. 

Na 33 minuten gaat de telefoon. Ik zet de wekker stop. Na het gesprek telt hij verder. 

Koelkast before

koelkast afterwards

Dit kon allemaal weg 

Uiteindelijk had ik het klusje in 53 minuten geklaard. Dat is toch zo gek nog niet! 

#213/365 Kerstspullen uitgezocht

Pas nu de kerst ruimschoots achter de rug is woden wij verblijdt met een romantisch winterlandschap... Wel ja, doe je niks aan....

Gisteren heb ik samen met de Patriarcht alle kerstdeco uitgezocht en geordent. De slingers bij de slingers, de kerstverlichting bij de kerstverlichting... De bekende receptuur.

En natuurlijk gelijk alles op een hoopje gegooid wat wij niet meer zo mooi vonden: vlekkerige tafellopers, oude kerstkransen die bij nader inzien toch een beetje nep uitzagen, vleugellamme kerstengelen, roestige kaarsenhouders, kerstknutsels van de kinderen die mooiere dagen hadden gezien... De stapel groeide maar door. 

Over bleven: 2 kerstballenboxen (die erg handig zijn!) en 2 verhuisdozen. Een hele doos ging weg. Dat zijn maar liefst 20 % minder spullen! 

Handige box voor kerstballen

Nog een meevaller: afgelopen kerst gebruikten wij voor het eerst onze nieuwe nep-kerstboom, die wij in januari 2012 met een enorme korting hebben aangeschaft ☺. En wat een verbetering. Hij liet zich heel makkelijk opzetten (minutenwerk), had een erg handig formaat (onze oude boom was erg groot) - en gisteren kwamen we erachter dat hij niet alleen heel makkelijk uit elkaar gaat, maar ook nog eens zonder meer in de originele doos past. We keken nog een keer om ons heen om te checken of we niet toevallig ergens nog 10 takjes hadden liggen. Maar nee, constateerden wij blij verrast: alles zat erin. Hier is een keertje echt goed meegedacht met de consument!

#212/365 ...ziek - dus low impact klusjes

... en toen kreeg ik ineens griep, en lag ik dagenlang met rillende koorts en een hevige hoest op de bank. Vast ook een beetje een reactie op alle narigheid van de afgelopen weken. Maar ja, het heerst natuurlijk ook. 

Natuurlijk dacht ik toch het een en ander te kunnen doen (als moeder moet je immers dóóór), maar deze griep liet dat niet toe. Er was sprake van een rien ne va plus. Zelfs de kleinste inspanning werd beantwoord met een zware hoestaanval. Maar omdat    ik bankhangen en tv kijken veels te saai vindt heb ik toch nog een low impact klusje kunnen bedenken: Naametiketjes in de sportkleren van de kinderen naaien (-: 

Inmiddels zijn gaat het gelukkig weer een beetje. Maar ik ben nog wel uitgeput (... komt vast door de ellendige hoest).