167/365 Dit is echt heel erg...

Ik was aan het naaien, en ik had een stukje elastiek nodig. Bruin elastiek. Ik meende me te herinneren verschillende kleurtjes elastiek in de la gezien te hebben.... Nou, we zijn inmiddels een paar uur verder. Maar ik heb nog steeds geen bruin elastiek, de naaimachine heb ik allang uitgezet, want in de la zag ik dit:

en ik wist meteen: ik had het kastje van de dag gevonden

Jeeeeetje, wat een chaos. Ik heb de afgelopen tijd heel veel fournituren "geërfd" van mensen die thuis grondig opgeruimd hebben. Familieleden, maar ook van andere mensen. Waargebeurd: Een keer belde een vage kennis, die ik daarvoor jaren niet had gezien aan, en vroeg of ik nog handwerkte. "Ja hoor, uiteraard" hoorde ik mezelf zeggen, terwijl haar man (die ik nog nooit eerder had gezien) al langs mij heen naar binnen liep met een verhuisdoos vol spullen van haar overleden moeder. En hij bleef maar heen en weer lopen. In totaal waren zij goed voor 2 kubieke meter handwerkgerei. Tja, ik had dat natuurlijk kunnen stoppen. Maar, eerlijk is eerlijk: ik vindt het ook heel erg leuk. Alsof er een gigantisch surprise-ei voor mij wordt bezorgd. Ik weet immers nooit wat erin zit. Het kan allemaal piep-acryl van de zeeman zijn, of hele vage kwaliteiten garen. Dat sluis ik dan zo snel mogelijk door naar een goed doel, en niks aan de hand. Een keer kreeg ik een telefoontje van een oudere mevrouw: ze had nog een prachtige trui in wording liggen, van heel mooi materiaal. Er zaten ook nog voldoende bolletjes bij. Ze vond het zonde om zo duur materiaal weg te gooien, en of ik het wilde hebben. Tuurlijk: We reden dezelfde avond nog naar het opgegeven adres. "Betere buurt" was nog geen uitdrukking. Laten we zo zeggen: had een butler de deur opengedaan, dan zou het me niets verbaasd hebben. De tas lag al klaar, en werd mij aan de deur overhandigd met de mededeling, dat ik zelfs de naalden mocht houden. Ik dankte uitvoerig, en beloofde om er iets heel moois van te maken en we reden weer naar huis. Ondertussen was ik echt zooo benieuwd wat er uit de tas zou komen. Ik zag mezelf al met een dure kwaliteit angora aan de slag gaan, of op z'n minst een decadente mix van mohair en zijde... En wat kwam er uit de tas? Een stel roestige naalden met daaraan een breisel - althans: wat ervan over was: de motten hadden er een enorm gat in gevreten...  Ik kon nog wel zien dat het van allergoedkoopste sokkenwol was gemaakt. (Prachtig materiaal? Dure kwaliteit???) Tja, zo kan het ook gaan.

Maar het kunnen ook allemaal prachtige oude naai-bladen zijn, die tevoorschijn komen. Of leuke vintage-stofjes, luxe naai-accessoires, antieke breitoebehoren, spintollen, punnikpoppetjes van 100 jaar oud.

 Leuk natuurlijk - als je tenminste de tijd neemt hebt om alles fatsoenlijk op te bergen. Ik heb het wel geprobeerd:

Dit is mijn elastiek-bak

Dit mijn klitteband-bak - tja, en hier zie je gelijk waar het misgaat, want bovenop ligt allemaal gordijnband

Ik besluit dat ik het in ieder geval als een (soort) uitgangspunt kan zien, en begin vrolijk met sorteren. Dit is eigenlijk best leuk. Maar hoe langer ik bezig ben, hoe meer categorieën er ontstaan:

- Biaisband
- tassenband/katoenen lint/stootband
- elastiek
- kant - volgens mij met de hand gekantklost (de gedachte dat er iemand vijf jaar van z'n leven op dat lint heeft lopen zwoegen, en het ligt bij mij in een oneerbiedige verstrengeling met ordinair klittenband... )
- sierband
- sierelastiek
- gordijnband en -koord

En even later zie ik dat ik zoveel biaisband heb, dat ik het op kan splitsen in "satijn" en "katoen".

Ik wikkel alles op stukjes katoen, zet het vast met spelden of elastiek en verdeel het over de bakjes, die ik inmiddels heb klaargelegd.

Ik kan zo een fourniturenwinkel beginnen ☺ ☺ ☺

Dit ziet al beter uit, toch?

Omdat ik nu door mijn spelden en bakjes heen ben, stop ik voor vandaag. Maar ik ben er nog niet: Ik heb namelijk ook dit laatje nog. En ik zie al dat er een nieuw bakje moet komen voor de categorie "koord".

whoooaaa

Misschien een idee voor een volgende 365 dagen-uitdaging: Een jaar lang geen fournituren kopen. Als ik dit zo zie, dan is dat waarschijnlijk zonder al teveel pijn vol te houden... Een pittigere zou zijn om een jaar lang alle kleding voor de hele familie zelf te maken - en hierbij uitsluitend stof en toebehoor gebruiken dat ik al in huis heb. Ik laat mijn blik over mijn stoffenstapels glijden en over mijn "fourniturenwinkel" op de grond... Ja, dat zou nog lukken ook... 

Maar zoals jullie zien ben ik voorlopig nog erg zoet met mijn tegenwoordige 365-dagen-uitdaging (-: